โดย หม่อมถนัดซ้าย
สวัสดีสหายทุกคน บทความนี้เป็นบทความแรกของผม ผมคิดว่าสิ่งที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ คงเหมือนกับชีวิตแรงงานหลายๆ คนทั่วประเทศ และผมเชื่อเป็นอย่างมากว่าทุกๆ คนอยากจะมีชีวิตที่ดีขึ้นเช่น มีค่าจ้างสอดคล้องกับค่าครองชีพ บริษัทมีสวัสดิการในการทำงาน ผมจึงอยากจะเล่าเรื่องสั้นๆ ในที่ทำงานที่ผมทำอยู่ ซึ่งมันห่างไกลจากความฝันเสียเหลือเกิน ที่ทำงานผมนั้นเป็นรูปแบบโรงงานโดยเป็นโรงงานผลิตสื่อ ซึ่งจะมีผู้ปฎิบัติงานในหลายหน้าที่ เริ่มตั้งแต่แอดมินซึ่งเป็นคนรับงานมาส่งต่อให้กราฟฟิก และกราฟฟิกมีหน้าที่เขียนแบบเพื่อทำการผลิต และจะส่งต่อให้กับสายงานการผลิต (คนควบคุมเครื่องจักร) จนเสร็จสิ้นกระบวนการ
จากที่ผมสังเกตเรื่องพื้น ๆ คือรายได้ต่างกันมาก ซึ่งกราฟฟิกที่เป็นต้นทางการผลิตมักจะได้เงินเดือนที่สูงกว่าฝ่ายผลิต ที่มีความสำคัญไม่ต่างกัน ทั้งยังเผชิญความเสี่ยงต่างๆ
สวัสดิการที่ได้ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากประกันสังคมซึ่งเป็นข้อบังคับอยู่ของทุกบริษัท และการหักการมาสาย คือหักจากเงินเดือนที่มีน้อยนิดของกรรมมาชีพ
ที่เขียนมานี้ไม่ได้ต้องหาความสงสารหรืออย่างไร แต่อยากถ่ายทอดวิถีความความเป็นอยู่จริงของกรรมาชีพ เผื่อจะเชื่อมโยงกับในตำราได้บ้าง
โดยพวกเขามีชุดความเชื่อที่เหมือนๆ กันว่า ถ้าเราทำ OT เยอะ ผู้บริหารจะมองเห็นความขยันของเขาและเพิ่มเงินให้ พวกเขาทำงานหนักมาก บางคนทำงานถึงเที่ยงคืนทุกวัน โดยเวลาส่วนใหญ่อุทิศให้กับงาน ซึ่งไม่มีความมั่นคงอะไรเลย หลายคนไม่มีเวลาเล่นกับลูกเลย ซึ่งจะเป็นปัญหาสังคมในอนาคต หรือคนที่มาจากต่างจังหวัดก็ไม่มีเวลาจะกลับกันเลย มันจะมีวลีที่ว่า “ทำงานวนไป”
และมีเคสนึง มีฝ่ายผลิตคนหนึ่งเขาอยากอัพเกรดตัวเองขึ้นมาเป็นกราฟฟิก แต่เขาไม่สามารทำได้เพราะวุฒิการศึกษาหรืออะไรผมก็ไม่ทราบ โดยคนนั้นทำงานได้เก่งกว่ากราฟฟิกบางคนด้วยซ้ำ ที่จะบอกคือมันมีการปิดกั้นบางอย่าง มีการแบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน แม้จะเป็นกรรมาชีพเหมือนกัน
จากสภาพการจ้างที่ผมเผชิญอยู่ ผมอยากให้กรรมาชีพทุกคนลุกขึ้นมาเพื่อทวงผลประโยชน์ของตัวเอง เช่น ให้นายจ้างจ่ายค่าตอบแทนพวกเราสอดคล้องกับค่าครองชีพ ให้นายจ้างเคารพต่อกฎหมายแรงงาน และผมอยากให้กรรมาชีพลุกขึ้นมาปฎิวัติสังคม หลายคนอาจจะตั้งคำถามว่า ปากท้องเรายังไม่อิ่มเลย เราไม่มีเวลาไปเรียกร้องการปฎิวัติอะไรหรอก ค่อยๆ คิดเรื่องใหญ่เมื่อไม่มีปัญหาเรื่องปากท้องในชีวิตประจำวัน ผมขอบอกเลยว่าในระบบทุนนิยมไม่มีวันที่ปากท้องเราอิ่มหรอกครับ เพราะพวกชนชั้นนายทุนไม่ยอมแบ่งผลกำไรที่พวกเราทำมาให้พวกเราได้ง่ายๆ ดังที่ โรซา ลัคเซมเบิร์ก นักปฎิวัติคอมมิวนิสต์ เขียนไว้ในบทความ “ปฏิรูป หรือ ปฏิวัติ?” เพื่อเถียงกับพวกสังคมนิยมอนุรักษ์นิยมที่ชอบกล่าวหานักปฏิวัติมาร์คซิสต์ว่า รอแต่วันปฏิวัติในขณะที่ไม่สนใจการต่อสู้ประจำวัน….
“สังคมนิยมมาร์คซิสต์ต่อต้านการปฏิรูปที่ค่อยเป็นค่อยไปจริงหรือ? เราสามารถนำการปฏิวัติสังคม ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงรูปแบบสังคมปัจจุบันโดยสิ้นเชิงและเป็นเป้าหมายสุดท้ายของเรา มาเปรียบเทียบและหาข้อแตกต่างกับการปฏิรูปแบบค่อยเป็นค่อยไปได้หรือไม่? เราทำไม่ได้โดยเด็ดขาด!! การต่อสู้ประจำวันเพื่อการปฏิรูป เพื่อพัฒนาความเป็นอยู่ประจำวันของชนชั้นกรรมาชีพภายในกรอบของสังคมปัจจุบัน หรือการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย เป็นโอกาสเดียวของชาวสังคมนิยมที่จะลงมือร่วมสู้ในสงครามชนชั้นของชนชั้นกรรมาชีพ เพื่อบรรลุจุดเป้าหมายสุดท้าย คือการยึดอำนาจทางการเมืองและการทำลายระบบการจ้างงานที่เป็นอยู่”
ถ้าเห็นด้วยกับแนวทาง “องค์กรสังคมนิยมแรงงาน” เชิญสมัครสมาชิก https://forms.gle/2apcTWX7sB9YCVhU6
สังคมนิยมแรงงาน 